Përktheu dhe përgatiti studiuesi Melsen Kafilaj

Pesë Zëra Emancipues nga Poezia Moderne Hebraike

Esther Raab (1894-1981)

“Këngë gruaje”

Bekuar qoftë AI që më bëri grua,
që jam Adamah dhe Adam bashkë,
një brinjë e butë;
Bekuar qoftë Ai që më krijoi
rrathë mbi rrathë, posi orbitat e planeteve
dhe bërthama e frutit –
Ai që më dha një shtat të gjallë që lulëzon
dhe më bëri posi bima e fushës
që jep fryte;
Aq sa hija jote griset,
duke rrëshqitur posi mëndafshi
mbi fytyrën dhe kofshët e mia;
Dhe unë që jam rritur
dhe dua të jem ajo vajzë,
që vajton prej hidhërimit
dhe që buzëqesh e këndon zë-lartë,
më e hollë se e holla –
Posi ai bulkthi i vockël
në korin madhështor të kerubinëve –
më e vogël se e vogla –
Unë luaj në këmbët e tua,
Krijuesi im!

Rachel Bluwstein (1890-1931)

“Tokës sime”

Unë nuk të kam kënduar kurrë, toka ime
dhe as nuk e kam lartësuar emrin tënd
përmes bëmash heroike, me plaçkën e luftës.
Duart e mia kanë mbjellë vetëm një pemë
përgjatë bregut të qetë të Jordanit.
Vetëm një shteg ka zaptuar këmba ime
mbi sipërfaqen e fushave.
Në të vërtetë, është shumë i varfër
E di, Nënë!
Në të vërtetë është shumë i varfër
blatimi i bijës sate ;
Vetëm tingulli i një britme gëzimi
në ditën kur drita shndriti,
Vetëm një e qarë e fshehtë
për vuajtjen tënde.

Leah Goldberg (1911-1970)

“Portretit të nënës sime”

Portreti yt është kaq i qetë. Ti je ndryshe:
Shumë pak krenare dhe në siklet që je nëna ime.
Duke më shoqëruar me një lot dhe një buzëqeshje nënshtruese
Ti nuk pyete kurrë: “Kush?”

Ti kurrë nuk u shtange, kurrë nuk u zemërove kur vija drejt teje
me kërkesën e radhës: “Kam nevojë!”
Me duart e tua ti jepje gjithëçka
Vetëm sepse unë jam unë.

Ti i kujton sot më tepër se unë
keqardhjet e fëmijërisë time dhe atë çka shpirti yt hiqte:
Ditën kur vajza jote e pjekur do të vinte drejt teje,
dhe sillte bashkë me të edhe pikëllimin e saj të rritur.

Po. Do të vij e dërrmuar drejt teje dhe nuk do të pyes si je.
Nuk do të qaj në krahët e tu dhe të pëshpëris: “Oh Nënë!”
Ti do ta dish atëherë
se ai që më braktisi ishte më i dashur për mua se ty
dhe nuk do të pyesësh kurrë: “Kush?”

Zelda Schneurson Mishkovsky (1914-1984)

“Secili prej nesh ka një emër”

Secili prej nesh ka një emër
të dhënë nga Zoti
dhe nga prindërit tanë

Secili prej nesh ka një emër
të dhënë nga shtati ynë, buzëqeshjet tona
apo nga ajo ç’ka veshim

Secili prej nesh ka një emër
të dhënë nga malet
dhe nga muret tanë

Secili prej nesh ka një emër
të dhënë nga yjet
dhe nga fqinjët tanë

Secili prej nesh ka një emër
të dhënë nga mëkatet tona
dhe nga zgjatja e tyre

Secili prej nesh ka një emër
të dhënë nga armiqtë tanë
dhe nga dashuritë tona.

Secili prej nesh ka një emër
të dhënë nga festat tona
dhe nga puna jonë.

Secili prej nesh ka një emër
të dhënë nga stinët
dhe nga verbëria jonë

Secili prej nesh ka një emër
të dhënë nga deti
dhe nga vdekja jonë.

Dahlia Ravikovitch (1936-2005)

“Kukulla mekanike”

Dhe atë natë isha një kukull mekanike
që kthehej sa majtas-djathtas, nga të gjitha anët.
Befas rashë me fytyrën përtokë dhe u bëra copash,
Dhe ata u përpoqën të më bashkonin me duart e tyre mjeshtërore
Më pas u ktheva sërish në një kukull të ndrequr
dhe të gjitha lëvizjet e mia ishin të mirëstudiuara e të kurdisura.
Por qysh atëherë u shndërrova në një kukull ndryshe,
posi një degëz e plagosur e varur në një dredhëz.
Më pas shkova të kërceja në një ballo
por ata më lanë në shoqërinë e qenve dhe të maceve
edhe pse hapat e mi ishin të matur e të modeluar.
Dhe unë kisha flokë të artë dhe sy deti
dhe unë kisha një fustan me ngjyrën e luleve të kopshtit
dhe unë kisha një kapelë kashte të stolisur me një qershi.

/Përktheu dhe përgatiti studiuesi Melsen Kafilaj/